Reizen door de regio's van Azerbaijan.

Zondag 5 september 2010.
Na veel verwoede inpak pogingen is het gisterenavond gelukt om de koffer in te pakken. Vooral niet teveel meenemen want de kosten voor een kilo extra gewicht liegen er niet om.
Mijn koffer had een gewicht bereikt van bijna 21 kilo. Dat moest toch wel te doen zijn.Een nadat ik mijn rugzak ook nog eens voorzien had van bijna 10 kilo moest het wel allemaal genoeg zijn.
Na een ontbijt gehad te hebben zijn Tiny en ik in de auto gestapt. Koffer en rugzak had ik al opgeborgen in de kofferruimte en we konden op weg naar Schiphol.
Jon, Julia en Marcel zouden naar Schiphol komen om mij uit te zwaaien. Drukte op de weg was er nog niet dus de reis verliep zonder vertragingen of problemen.
Alleen zou het voor Tiny wel een probleem worden op de terugweg. De A2 was vanaf Vianen afgesloten. Maar haar navigator zou haar wel helpen.
Schiphol was in zicht en nadat we de auto hadden geparkeerd en de koffer op een wagentje hadden getild konden we naar de vertrekhal. In dit geval was de maatschappij Air Baltic in hal 1 geïnstalleerd.
We waren nog maar net het Sheraton hotel voorbij, toen we een bekende stem hoorden. Toen ik omkeek zag ik mijn kleinkind Julia aankomen met Jon en Marcel. Na de gebruikelijke begroetings rituelen te hebben uitgevoerd zijn we naar balie 4 gelopen en daar heb ik me ingecheckt.
Ik was als eerste aan de beurt. Komt omdat ik me al direct vooraan genesteld had. Alles was in orde en ik ben weer terug gegaan naar mijn familie want we zouden iets gaan drinken. Het werd Starbucks voor koffie en thee. Na nog wat geklets te hebben we afscheid genomen en kleine Julia nog eens geknuffeld te hebben ben ik op weg gegaan naar de eerste horde, de scan. Hier moet je al je bagage op de band leggen en je losse onderdelen in een bakje. Schoenen, riem en de hele rambam gaat door dat ding. Mijn mini laptop zat in mijn Rugzak en ik probeerde of hij zo door de scan ging. Nee hoor, die moest uit gepakt worden en ook mijn toilet tas. De aftershave werd gecheckt en alles werd okay bevonden. Daarna mij weer eens eerst aangekleed en onderweg naar de gate.
B 23 daar moest ik zijn. Alles verliep verder prima en het was tijd voor boarding. Ik had voor een raamplaats gevraagd maar op mijn boarding pass stond stoel 12D. Dat kan nooit aan het raam zijn. De juffrouw zal wel of in de olie of van de leg geweest zijn. Maakt niet uit want de rij voor mij bleef leeg en toen we gingen taxiën ben ik daar gaan zitten. Bij de nood uitgang
De Boeing 737-500 was vrij nieuw zo te zien. De bedoeling om de lucht in te gaan verliep spoedig en om 13.15 uur lukte dat ook. Vlucht BT 618 verliep goed en de landing op het vliegveld van Riga in Letland was okay. Ik moest door naar de C gate. Nu stonden er wel borden naar de C gate maar daar kon ik niet door. Dan maar vragen. Het bleek dat ik door de Immigratie deur moest. De dienstdoende vrouwelijke immigratie tante wilde schijnbaar haar macht laten gelden en ik moest dus wachten.
Okay, als ze er blij mee is, laat haar d’r gang gaan.
Maar op een gegeven moment mocht ik toch door de deur en kon op weg door een lange smalle gang naar de C gate. Wat leek dat nog allemaal op een oud communistisch gedoe.
Er werd afgeroepen dat we de bus in mochten en we gingen op weg naar het vliegtuig. Deze keer zat ik in rij 14 op stoel D. Weer niet bij het raampje. Ik kreeg gezelschap van een paar Engelse vakantiegangers die gingen rondtrekken door Azerbaijan. Ik was dus niet de enigste die dat ging doen. Maar ik stond versteld van de hoeveelheid “handbagage” er mee genomen werd. Ook de afmetingen van dat spul zeg. En ik me maar netjes aan de maten en gewichten houden. Het is zeker geen Ryanair waar ze over een paar ons al problemen maken.
Er kwam een dame het vliegtuig binnen die het e.e.a. aan bagage meesleepte dat ik dacht dat ze alles uit huis had meegenomen behalve de meubels. Nee hoor, er werd niet moeilijk over gedaan. Ze werd mee geholpen met alles in de vakken te krijgen. Toen kon ze dan eindelijk ook zelf gaan zitten op 11 B. Eigenlijk was het B en C want de dame had extreme maten. Och arm voor diegene die naast haar zat. Laat ik zo zeggen dat als deze dame zich zou bukken dan bestond de kans dat er zondermeer en zadel op de rug werd gegooid. Dus ze was van een behoorlijk maat. Als je veel honger hebt dan moet je niet achter in het vliegtuig een zitplaats hebben want die stewardessen schieten niet op. En iedereen moet naar het toilet of iets anders en dan moeten ze met die versnaperingen kar weer mee naar voor of na achter. Vanaf rij 8 tot bij mij aan rij 14 hebben ze maar liefst 1 uur over gedaan. Gewoon te gek zoals hun daar werken. Is er iemand wat vergeten te bestellen, dan beginnen ze daar gewoon opnieuw.
Verder gebeurde er naar Baku niets meer bijzonders. We zijn om 23.35 geland en na even in de rij gestaan te hebben voor een stempel in je paspoort om je daarna te melden bij de visa sectie waar je een formulier in moet vullen met al je persoonlijke gegevens en na het neer tellen van zestig Euro kun je met een visum voor 1 maand door naar de bagage band om je koffer op te halen. Bij de uitgang stond Pervana al op me te wachten. Na elkaar begroet te hebben zijn we naar haar auto gegaan en naar het appartement van haar moeder gereden waar ik de eerste dagen zou verblijven. Mijn eerste indruk van Azerbaijan op dit moment was dat er wat structuur niet veel veranderd was. D.w.z. de wegen etc. Pervana heeft een auto van de zaak en dat is een grote Jeep Hyundai 6 cilinder. En ze weet er goed mee om te gaan. Niet bang om gas te geven en links en rechts in te halen. We waren om half 2 s’nachts bij de flat van haar moeder. Flat is gebouwd tijdens de Russische tijd. Op de 4de etage moesten we zijn. Ik werd verwelkomt door haar moeder en was zeer welkom liet ze via Pervana weten. Na de gebruikelijke thee met bijbehorende andere etenswaren werd ik naar mijn slaapkamer gebracht. Grote kamer en een zeer groot bed.
Tijd voor een snelle douche en om ongeveer 04.00 uur was het slapen gaan voor mij.

Maandag 6 september.

Tegen de middag was ik wakker en na mij in mijn Helmondse outfit gestoken te hebben, ben ik naar de huiskamer gegaan. De familie die ik vannacht gemist had met goedendag te zeggen was dus nu wel aanwezig. Allereerst Cheyenne, het dochtertje van Pervana. Lief leuk meisje van 3,5 jaar. En de zus van Pervana met haar tweeling. Was ook daar. Geen man te zien. Ook niet naar gevraagd. Zijn mijn zaken niet. Er werd al direct gerend voor mij om mijn ontbijt te verzorgen. En wat voor een ontbijt. Veel zelf gemaakt spul. Maar allemaal even lekker. Behalve die zure melk met dat groene spul. Gadverdamme zeg. Ik heb het geprobeerd maar voor mij was het niet te pruimen.
Pervana was naar haar werk en ik heb besloten om deze dag maar eens niets uit te voeren. Maar Cheyenne dacht daar anders over. Ze wilde me al haar speelgoed laten zien en ik moest met haar tekenen en kleuren. Het is een wijsneus voor haar 3,5 jaar. Maar ook eentje die de oudere neefjes die daar waren regisseerde. Helemaal niet bang. En dat dacht ze met mij ook te doen. Dat was dan jammer. Zo gemakkelijk ben ik niet. Dus dacht ze, dan ga ik maar op de vijandige toer verder. Alles wat in de slaapkamer waar ik verbleef stond of lag, moest het ontgelden. Dus heb ik ze uit de kamer gezet met natuurlijk de bijbehorende protesten van haar.
Maakt mij niet uit. Mijn spullen hoeven niet stuk doordat Cheyenne haar eigen wensjes niet door kunnen gaan.
Later op de dag kwam Pervana thuis en ze vertelde dat ze enkele adressen voor appartementen had gevonden waar we konden gaan kijken.
Dat hebben we gedaan. Eerst zijn we naar de oude stad gegaan. Isheri Sheher. De ommuurde stad van Baku. Hier in het oude gedeelte ligt achter de muren van een oud huis een appartement dat zou kunnen voldoen. Keukentje, badkamer, zitkamer, slaapkamer. Niet in een staat zoals wij gewend zijn. Het was alweer een stuk later toen we naar de Ganca Prospekty terug gingen om aan een nog later diner te beginnen. De moeder van Pervana had weer het e.e.a. gebraden en gebakken en dat moest natuurlijk allemaal geproefd worden. Ik kan er maar niet aan wennen dat er zo laat gegeten wordt. Maar het is de gewoonte hier. Dus gewoon aanpassen. Wat voor mij ook vreemd blijft is dat de kinderen opblijven tot en zelfs later dan middernacht. Ik vraag me af of zoiets goed en gezond is voor de jeugd.
Ik zou de volgende morgen om 10.30 uur opgehaald worden door de chauffeur van de zaak en dan gingen de chauffeur en ik naar de andere appartementen kijken.
Eerst slapen en dan zien we wel.

Dinsdag 7 September.

Nadat ik me gedoucht had moest ik van Pervana’s moeder in de keuken mijn ontbijt komen nuttigen. En wat voor een ontbijt. Teveel om op te noemen. In ieder geval smaakte het allemaal prima.
Toen gebeld dat de chauffeur kon komen. Het zou allemaal een klein uurtje gaan duren voordat deze chauffeur van de zaak er was.
Maar hij was er en toen zijn we maar gelijk aan de zoektocht voor appartementen begonnen. Kan ik best wel kort over zijn. De meeste onderkomens lagen te ver weg van de stad. Daarbij nog eens dat ze naar mijn inziens niet proper, veilig, te duur etc. waren. Soms op de 7de verdieping zonder lift. En dan ben je eigenlijk boven dan blijkt het een stinkend c.q. muffig hol te zijn.
Toch was er ook wel een appartement dat geheel nieuw was. Grote mooie keuken. Prima badkamer. Er stonden wel bedden maar dat was dan ook alles. Geen meubels. Best wel heel modern en op 12 hoog voor 400 Manat. Maar helaas dit appartement viel af. Plus het feit dat ik ongeveer 45 minuten met de taxi van de stad afzat beviel mij niet. Dan maar terug naar het appartement in Isheri Sheher. Overal dichtbij en in de oude stad bij de tapijtzaak van Anar en de “Maiden tower”. Ik moest hier per maand 500 Manat (circa 500 Euro)voor betalen maar dat is dan goedkoper dan iedere keer 7 tot 10 Manat betalen voor de taxi als je naar de stad moest en weer terug.
Ik had voldoende gezien en heb me af laten zetten op de boulevard bij de Maiden tower. Even kijken of Anar aanwezig was. Zijn tapijt c.q souvenir zaak ligt direct aan de voet van deze toren. En ja hoor, hij zat buiten in de schaduw een boek te lezen. Hij had me pas in de gaten toen ik vlak voor hem stond. Hij wist dat ik zou komen, maar toch was hij verrast. Hij vroeg waarom ik hem niet gebeld had dan had hij me kunnen afhalen op het Heydar Aliyev vliegveld. Maar dat had ik al geregeld met Pervana. Dus hebben we zo van alles geklets over het afgelopen jaar en thee gedronken. Althans door mij thee gedronken want het is nog Ramazan voor enkele dagen voor Anar en de zijnen. Het was leuk om hem terug te zien. Je hebt van die souvenir of tapijt verkopers die je alles beloven over originaliteit van een tapijt of een oud souvenir. Dat merk je als je hier door de oude stad loopt. Iedereen wil je wel wat verkopen. Allemaal oud en het enigste exemplaar op deze wereld. Jammer, daar trap ik niet in. En daarbij wat zou ik nu moeten kopen. Zoiets doe je op het einde als je bijna naar huis gaat. Maar Anar is in ieder geval tegenover mij eerlijk.
Na enige tijd ben ik naar de laat ik zo zeggen de nieuwe stad gelopen. Overal word je geroepen om maar iets te kopen. Die weten natuurlijk niet dat ik Nederlander ben. Ik loop door de stad met het Nederlandse idee van wel kijken maar niet kopen. Ik heb wel eens geprobeerd om die lui te vertellen dat ik nog een maand in Azerbaijan ben. Waarom ik dan nu iets zou kopen i.p.v. later? Misschien is het er dan niet meer is dan het antwoordt. Jammer dan. Zit ik niet mee.
Bij het museum van Literatuur is het goed veranderd zeg sinds vorig jaar. Het is schoon. Geen verkopers op straat of mensen die foto’s van je willen maken voor op je nachtkastje of zoiets. En dan is de “Fountain Square” helemaal opgeknapt. Geen afzettingen meer. Veel struiken en bomen die netjes gerangschikt zijn. Veel banken en een moderne carrousel voor de kinders. Er is niet veel gras. Ik hoorde al van veel mensen dat ze graag meer gras gewild hadden. Misschien wel voor op gaan te liggen of te BBQ’en. Maar dat is verboden. Er zijn geen stalletjes of fruitverkopers meer. Dat is door de autoriteiten verboden. En er wordt door de politie strikt de hand aangehouden. Als iemand iets probeert om spul aan de man te brengen wordt hij of zij al of niet hardhandig verwijderd.
Het viel me op dat er minder mensen in de ander twee parken in de buurt zijn.
Het is maar goed dat het niet hard vriest in de winter hier in Baku. Maar toch zullen diegene die goedkeuring hebben gegeven aan de betegeling in het “Fountain Square” park zich in de buik bijten. De tegels zijn te dun en beginnen nu al los te zitten. Laat staan straks na de eerste vorst.
Het centrum is in ieder geval leuk opgeknapt. En de steigers zijn allemaal verdwenen. Hoef je daar ook niet meer met je kop tegen te lopen.
Wat niet verdwenen is zijn de bedelaars. Ik zag veelal dezelfde bedelaars die ik vorig jaar ook gezien had nog steeds bedelen. En veel moeders die bedelen en 2 of 3 kinderen aan de rok hebben hangen. Maar als je hier iemand een paar munten geeft staan er direct al een paar om je heen. Dus hoe jammer het dan ook is, niets geven.
Ik had net mijn telefoonkaart van Bakcell die ik van Pervana gekregen had opgewaardeerd met 20 Manat. Kan ik een heel tijdje voor bellen. Ook heb ik een USB stick van haar gekregen waar ik mee kan internetten. Kost me niets. Ben ik heel blij mee. En in het hele land te gebruiken. Wat een schat hé? Toch is het handig om te werken met de 3 C’s. Ik zal vertellen wat deze 3 C’s betekenen.
1ste-Connecties
2de – Corruptie
3de – Chantage.

Ik zal je vertellen dat je aan de eerste mogelijk het meeste overhoudt. De andere 2 C’s kun je in deze landen ook gebruiken. Maar daar ga ik niet over zaniken.
Ik besloot om naar de souvenir winkel van Nofel te gaan om even goedendag te zeggen. Hij was er niet, maar wel iemand anders die in de winkel was.
Het was Sabira Zeynalova. Ze keek me aan met zulke grote ogen dat ik dacht dat de ogen er bijna uit rolden. Ze was zeer verbaast om me te zien. Sabira werd mij vorig jaar toen ik uitgenodigd was door de professor van de Universiteit in Baku toegewezen als gids en vraagbaak.
Ik wilde haar net bellen maar dat nu niet meer nodig. We zijn naar eerste en beste terras gegaan om even wat te eten en te drinken. Sabira is niet zo moslim minded en trekt zich niets aan van de Ramazan. We hebben zeker 2,5 uur gepraat over wat er allemaal het afgelopen jaar gebeurt is. Als ze terug is van haar woonplaats Khachmaz zullen we elkaar weer treffen.
Omdat het bijna het einde van de Ramazan is reizen veel mensen naar hun familie in de uithoeken van het land voor dit feest wat Ramazan Bayram mubarek heet.
Nadat we uitgeklets waren zijn we ieders onze weg gegaan. Tot snel weer en een goede reis naar het noorden van Azerbaijan.
Het was alweer laat geworden en ik besloot om terug te gaan naar mijn appartement. Douchen en wat gedronken.
Mijn appartement ligt dus in het oude gedeelte van Baku. Aan de Böyük Qala straat. Diverse ambassades zijn hier vlakbij zoals de Zwitserse, Griekse en Poolse ambassades.
De opgang naar mijn appartement is wat rommelig en niet afgewerkt, maar de rest is okay. Niet echt geweldige luxe maar het heeft wat ik nodig heb.
De huisbazin heb ik zover gekregen om mijn was te doen. Dat is een plus punt. Er staat een mooie wasmachine in mijn keukentje maar alles staat in het Russisch. Daar moet ik van afblijven. Lieve buurvrouw is dat hé? Zou ze ook mijn was strijken? Alles staat er, dus hou ik ze niet tegen.
Maar goed dat is iets voor later.
Eerst slapen en morgen is er weer een nieuwe dag.

Woensdag 8 September.

Nog een dag dan is de Ramazan voorbij. De mensen mogen dan weer gewoon eten. Is eigenlijk best wel goed als je daar aan mee doet. Kun je volgens mij goed afvallen en terug op je oude gewicht komen. Vandaag ben ik langs de Kaspische Zee gaan wandelen. Hier zijn ze ook flink aan het werk geweest. Het werk is nog niet allemaal af maar al een heel stuk meer dan vorig jaar.
Het mooie is dat je er voldoende kleine restaurantjes hebt en thee huizen om je te voorzien van je behoeften. Het is vrij warm en dat betekent dat iedereen uit de zon wil en thee drinken of iets dergelijks. Na enkele uren ben ik weer terecht gekomen bij Anar en zijn we weer aan het praten gegaan over wat we kunnen doen. Aanstaande maandag zou ik graag naar de regio’s willen in het Noordwesten van dit land. Eerst wilde Anar met de auto gaan maar ik wilde graag met de trein. Dat lijkt me leuk. En het zijn de kosten niet zover ik gehoord heb. Ongeveer 10 Manat voor enkele uurtjes. Eerst gaan we naar een halte dat zuidelijk van Mingechevir ligt. En vandaar naar familie van Anar naar het noorden. Er schijnen ook nog een paar mooie gebieden te liggen op weg naar Georgië.
Daarna wil ik ook de stad Sheki gaan bezoeken. En na enkele dagen ben ik dan weer terug in Isheri Sheher in Baku. Misschien dat ik er nog een paar dagen aan vast knoop, maar dat zie ik wel ter plaatse.
Hoe en wat dat zien jullie wel in mijn volgende aflevering. Voor vandaag ga ik eten op het dakterras van Dalida. Ben ik vorig jaar ook geweest en het is de moeite waard. Eigenlijk zou je voor spaghetti naar een Italiaans restaurant moeten gaan. Maar bij Dalida is het niet slecht eten en je zit lekker buiten op 4 hoog onder de mooie overkapping. Toen ik dit jaar hier kwam was er geen enkele ober of serveerster die ik nog kende van verleden jaar. Maakt mij niet uit. Het eten was nog goed.
Nadat ik alles richting mijn maag had geloodst, heb ik betaald en ben naar een ander gedeelte van Baku gewandeld. Onderweg heb ik Nabat gebeld en verteld dat ik al een paar daagjes in Baku was. Waarom ik dan niet eerder gebeld had? Ik had nog geen telefoon kaart en kon dus ook niet bellen.
Ik heb direct een afspraak gemaakt en moet de volgende dag komen eten met haar, Aziz en de twee zoons. Dat staat vast. Want de vrijdag vertrekken ze naar Georgië waar familie van haar woont en het is schijnbaar heel populair om direct na de Ramazan te trouwen. Nabat, Aziz en de jongens hebben 2 bruiloften. Ik hoor morgen de rest wel.
Het was alweer tijd om terug te gaan naar mijn onderkomen. Ik heb een TV staan met satelliet schotel maar die staat nog afgesteld op veel curry kanalen. Niet te verstaan dus maar Sevinj de huisbaas heeft me belooft dat er Engels, Duits en andere talen ingesteld gaan worden. Dat gebeurt dus morgen. Als het maar geen Russisch is. Ik vind het een ruwe taal en niet leuk om te horen.
Ik heb mijn kleine laptop meegenomen met een externe harde schijf waar veel films opstaan. Die kan ik altijd gebruiken als ik me verveel.
Vandaag niet want het is bedtijd. Even onder de douche en dan slapen.

Donderdag 9 September.

Vandaag is de Ramazan afgelopen. D.w.z. voor de Sjiieten en Soennieten bestaat er een verschil. Wat dat allemaal is en hoe dat allemaal met elkaar wel of niet te maken heeft weet ik niet en ik ga me daar dan ook niet in verdiepen.
In ieder geval zullen er weer een heleboel de keuken induiken overdag om het e.e.a. te koken of te bakken. Ik ben nadat ik Anar en zijn helper goedendag had gezegd de stad in gelopen om op zoek te gaan naar een paar munten voor Aziz. Nu zijn er een paar winkeltjes waar ze oude munten hebben maar die weten de prijzen enorm goed. Ze durven heel gemakkelijk het vijfvoudige te vragen dan bij ons. Met natuurlijk de zin, you are my friend. I give you discount. Daar trap ik dus niet in. Op marktplaats kosten deze munten ca. 30 tot 50 Euro. Dan maar weer verder.
Ik werd gebeld door Shams. Dat is de vriendin van Nabat en die vroeg of ik eerder wilde komen voor het diner. Shams is een erg leuke meid die programma coördinator is. Heel spontaan en ziet er prima uit. Okay dat ga ik dus doen. Op tijd naar hun toe want ze gaan op tijd de koffers inpakken want om 06.00 uur vertrekken ze naar Georgië.
Ik heb ongeveer 15 DVD’s meegenomen vanuit Nederland om ze weg te geven. Deze DVD’s gaan over het ontstaan van Nederland tot heden. In het Engels of zonder taal met alleen muziek. Iedereen die ik gevraagd heb wat ze graag wilden hebben uit Nederland zei dat ze niets wilden. Dus dan lijkt me zo’n documentaire wel iets.
Om 16.00 uur werd ik verwacht en ongeveer een half uurtje voor die tijd ging ik op zoek naar een taxi. Die was snel gevonden. Ik wilde weten wat hij koste en hij vertelde me dat het 10 Manat